Picaporte ou Carboeiro común,(Parus major)
É, xunto ao Ferreirillo común (Parus caeruleus), unha das especies da familia Paridae máis frecuente no noso país.
O nome de carboeiro deriva das manchas negras que se poden observar na súa cabeza, peito, ventre e ás.
O Picaporte ou Carboeiro Común é un dos paxaros máis rechamantes dos que nos acompañan na cidade e zonas axardinadas. Dentro da familia dos Páridos, é o de maior tamaño e peso. Posúe unha vistosa plumaxe no que contrasta a cor amarela do peito e do ventre cunha franxa negra que se debuxa desde a garganta até a parte inferior, percorrendo todo o peito. Ten ademais un capirote negro, que se estende nunha pequena franxa ao redor do pescozo, formando un colar que resalta sobre o branco da cara, o que lle dá a aparencia dun guerreiro, nome vulgar co que se coñece aos carboeiros na horta. A plumaxe do dorso ten cor verde oliva.
Ao carboeiro común podemos encontralo en zonas arboradas de moi distinto tipo, dende os piñeirais e enciñares, até a horta e cultivos arbóreos, xardíns e mesmo formacións de matogueira . Tan só necesita a existencia de oquedades para criar.
Ocupa toda a Península Ibérica e o resto de Europa, illas mediterráneas e parte de África.
Ocupa toda a Península Ibérica e o resto de Europa, illas mediterráneas e parte de África.
Costumes e alimentación
O carboeiro común é unha especie que utiliza buracos de árbores e muros para aniñar, así como caixas niño, e até cántaras esquecidas. Faios de briznas de herbas, tapizándoo cunha capa de plumón ou pelo sobre a que pon os ovos. As nosas poboacións son sedentarias, recibindo no inverno exemplares de zonas de maior altitude e latitude.
Aliméntase principalmente de froitos, sementes e brotes, que combina cunha dieta insectívora principalmente na época de cría, consumindo cantidades inxentes de eirugas, pulgóns e outros insectos.
O carboeiro común é unha especie que utiliza buracos de árbores e muros para aniñar, así como caixas niño, e até cántaras esquecidas. Faios de briznas de herbas, tapizándoo cunha capa de plumón ou pelo sobre a que pon os ovos. As nosas poboacións son sedentarias, recibindo no inverno exemplares de zonas de maior altitude e latitude.
Aliméntase principalmente de froitos, sementes e brotes, que combina cunha dieta insectívora principalmente na época de cría, consumindo cantidades inxentes de eirugas, pulgóns e outros insectos.
A adaptación do carboeiro común a zonas antropizadas permítelle evitar en parte as ameazas que se cernen sobre o grupo dos páridos. Entre estas, destacar a falta de bosques maduros con árbores vellas, o que se traduce nunha falta de buracos nos que reproducirse. Nas repoboacións téntase paliar este déficit de ocos con caixas aniñadeiras, que aceptan rapidamente. O emprego desta e outras especies de páridos na loita biolóxica contra a praga da procesionaria dá moi bos resultados, sempre que non se fumigue, e combínese coa plantación de distintas especies arbóreas.
http://es.wikipedia.org/wiki/Parus_major
http://es.wikipedia.org/wiki/Parus_major
0 comentarios:
Publicar un comentario