Arseal Militar

É un dos lugares máis importantes e emblemáticos da cidade, pois está intimamente ligado á historia de Ferrol, convertida nun centro naval e militar de primeira orde. Este arsenal está proposto para formar parte do Patrimonio da Humanidade pola Unesco.

Porta do Dique

Outra das portas do Arseal Militar é a Porta do Dique, situada na Praza de Galicia, fronte ao Monumento aos Caídos en África, o Teatro Jofre e o Edificio de Correos. Comunica o chamado Arsenal dos Diques co barrio da Madalena.

Esta porta de estilo neoclásico, deseñada por J. Sánchez Bort en 1765, é actualmente un símbolo do Arsenal. É unha alta torre de planta cadrada rematada nunha cúpula semiesférica que alberga un reloxo e contaba cunha capela interior aberta á explanada do Arsenal. Baixo ela atópase a porta, a modo de arco triunfal, flanqueada por dúas columnas toscanas e coroada polo escudo de armas de Carlos III. Ista obra, co seu correspondente corpo de garda interior fortificado, é parte da muralla defensiva no Arsenal dos Diques (reparacións).

Tamén serviu para poñer de manifesto a grandeza das "Reais Obras", polo que a súa fachada se proxectou con certo gusto artístico, seguindo un modelo clásico na Real Academia de Belas Artes de San Fernando (Madrid): o deseño de portada de Giacomo Vignola, ao que se lle sobrepuxo un ático con lenda, dous floreiros chisqueiros e un grande escudo de armas de Carlos III.

Sala de Armas (actual cuartel de instrución)

Foi a agrupación máis importante de edificacións para o armamento dos buques (armas e pertrechos), formando unha praza aberta ao mar. Hoxe é a construción máis representativa e esencial do Arsenal do Parque (armamento).
A antiga Sala de Armas ocupa o edificio central, de planta rectangular con dous patios laterais e escaleiras ornamentais no seu centro. O alzado presenta dous corpos de cantería de granito con cuberta de tipo mansarda que foi modificada no século XX. As súas grandes dimensións (99 x 42 x 13'5 m) reálzanse cun interesante deseño clasicista, onde destacan as tres portas con columnas, balcóns e frontóns, sendo a central de maior decoración. A división desta gran fachada fíxose con pseudopilastras almofadadas que remarcan as súas proporcións clasicistas. No interior destacan a escaleira imperial e outra de servizo (módulo central) e os dous patios porticados.

Este edificio é un exemplo destacado do estilo clasicista que utilizaron os enxeñeiros militares e arquitectos académicos; os seus autores foron J. Petit de la Croix, M. Marín e F. Llobet ata 1760 e J. Sánchez Bort a partir de 1765.
A gran praza (11.800 m²), tamén con plano de proporcións rectangulares académicas, se pecha por terra con dous brazos de 30 almacéns, todos iguais, presididos por un pórtico corrido e rematados en terraza, que foron deseñados e se construíu polos citados autores e na mesma época.

Porta do Parque

Esta é unha das portas do recinto amurallado no Arsenal do Parque (de armamento) e ábrese ao foso defensivo fronte á antiga poboación (Ferrol Vello).. A porta está coroada por un impoñente escudo de armas reais de Felipe V, sostido por dous leóns, e unha inscrición conmemorativa da visita de Isabel II a estas instalacións militares, quen concedeu a Ferrol o título de "cidade".

O aspecto actual desta portada débese a unha gran reforma de 1858, utilizando a estrutura do corpo de garda interior (deseño de Jorge Juan e Francisco Llobet no século XVIII) á que se trasladou o escudo de armas de Felipe V, que estaba no antigo Arsenal de La Graña, co que se levantou unha especie de ático entre dous floreiros con bombas de artillaría.
A construción, en perpiaños de granito, únese á muralla por dúas pilastras almofadadas e outras catro máis pequenas.

Fronte á porta hai unha praza axardinada cunha escultura e uns canóns. Xusto á beira atópanse os restos dun baluarte a muralla e foso do arsenal.

Esta obra exterior é parte da defensa do Arsenal, que debía funcionar como "Cidadela" da fortificación ferrolana. Rodeaba todo o perímetro con auga, seguindo unha liña quebrada pegada á parte exterior do muro do Arsenal. Ten unha anchura de 10 m e 5 m de profundidade. Esta obra hidráulica ten o mesmo tipo de cimentación que os peiraos (caixóns de cachotaría) e deseñouse cos cálculos matemáticos de empúrrelos das augas sobre as súas murallas. Foi iniciada por M. Marín en 1752 no Arsenal do Parque e continuada dende 1755 por F. Llobet, completándose a partir de 1765 baixo a dirección de Julián Sánchez Bort no Arsenal dos Diques
.
Aínda que hoxe se perdeu unha cuarta parte, entre a Porta do Dique e o Porto Pequeno, e continúa soterrada a maioría da súa fábrica, recuperouse a súa vista antiga nun tramo de 150 m xunto á Porta do Parque, soamente ata a cota de marea, deixando ao descuberto a escarpa de cantería baixo o cordón maxistral nuns 2'5 m. Ademais, rebaixouse a muralla ata a súa altura orixinal e rehabilitouse a contraescarpa.

Foi no século XVI, cando o porto empezou a ser frecuentado por buques da Armada Real. Foi Felipe V (e posteriormente Fernando VI e Carlos III) os que impulsaron a construción deste gran arsenal e estaleiro para converter a cidade en capital do departamento militar do noroeste de España.

Deste xeito Ferrol converteuse nunha das primeiras cidades industriais de Galicia. Isto deu lugar á ampliación da cidade, primeiramente coa creación do barrio de Ferrol vello, e despois o barrio de Esteiro, que albergaban as vivendas de toda a poboación e inmigrantes que supuñan a man de obra necesaria. Posteriormente creouse o barrio da Magdalena, que albergaba o estrato máis elevado da sociedade ferrolá (oficiais da mariña, comerciantes, persoal técnico e funcionarios).

O arsenal consta 240.000 m2 dividido en dúas zonas: O Arsenal do Parque (primeira construción, de carácter militar) e o Arsenal dos Diques (industrial, onde se construían os buques).

Fonte: http://aiceivirtual.org/es/item/29

This obra by susete70 is licensed under a Creative Commons Reconocimiento-No comercial-Compartir bajo la misma licencia 3.0 España License.