Situado no límite entre os barrios de Ferrol vello e da Magdalena, constitúe un verdadeiro pulmón para Ferrol. Antigamente este parque era un horto de frades.
No interior do recinto deste parque atópase o xardín temático sobre a auga "Aquaciencia", e unha aula de ecoloxía urbana.
O Aquaciencia é un xardín didáctico sobre a auga,é un parque moi interesante e curioso, especialmente visitado por escolares, xa que a través de xogos, maquetas e paneis, trata sobre a importancia da auga nas nosas vidas, a súa enerxía e os seus principios dinámicos. Consta de 21 áreas, nas que se poden ver, por exemplo, un acueducto, como funciona unha central hidroeléctrica, para que serve un hidrómetro, unha explicación do principio de Arquímedes e dos vasos comunicantes, que é unha turbina, etc.
Na aula de ecoloxía urbana trátase a cidade como fenómeno histórico, os seus recursos, as enerxías que moven a cidade, a reciclaxe e tratamento de residuos urbanos.
No parque atopamos unha placita cun estanque e a "Fonte Wallace", adquirida en París no ano 1889 e rodeada polos bustos de oito ilustres.
O Aquaciencia é un xardín didáctico sobre a auga,é un parque moi interesante e curioso, especialmente visitado por escolares, xa que a través de xogos, maquetas e paneis, trata sobre a importancia da auga nas nosas vidas, a súa enerxía e os seus principios dinámicos. Consta de 21 áreas, nas que se poden ver, por exemplo, un acueducto, como funciona unha central hidroeléctrica, para que serve un hidrómetro, unha explicación do principio de Arquímedes e dos vasos comunicantes, que é unha turbina, etc.
Na aula de ecoloxía urbana trátase a cidade como fenómeno histórico, os seus recursos, as enerxías que moven a cidade, a reciclaxe e tratamento de residuos urbanos.
No parque atopamos unha placita cun estanque e a "Fonte Wallace", adquirida en París no ano 1889 e rodeada polos bustos de oito ilustres.
1- Jenaro Pérez de Villaamil e Duguet (Ferrol, 3 de febreiro de 1807 - Madrid, 5 de xuño de 1854), escrito tamén como Genaro Pérez Villaamil, foi un pintor romántico español, especializado en paisaxes.
2- Carlos I de España
2- Carlos I de España
1- Concepción Arenal,(Ferrol, 31 de xaneiro de 1820 - Vigo, Pontevedra 4 de febreiro de 1893) foi unha importante escritora española e vinculada ao pioneiro movemento feminista de finais do século XIX
Entrou como oínte na Facultade de Dereito da Universidade Central (actual Universidade Complutense de Madrid), vestindo roupas masculinas, posto que na época a educación universitaria estaba vedada ás mulleres. Vestida tamén de home, Concepción participa en faladoiros políticos e literarios, loitando así contra o establecido na época para a condición feminina..
2- Marques de la Ensenada,(Zenón de Somodevilla y Bengoechea),
1- Carlos III
2- Felipe Bello Piñeiro,(1886-1952) naceu no Seijo (Mugardos), estudou Bacharelato en Ferrol, para realizar a finais de 1900 estudos de pintura na escola de Artes e Oficios da cidade.
Os profesores, vendo a facilidade que tiña, aconselláronlle que pedise o ingreso na Academia de San Fernando. Instalado en Madrid, comparte os últimos anos no centro asistindo ao estudo particular do pintor José Garnelo e Aldá; alí coñece aos irmáns Zubiarre e a Gutiérrez Solaina cos que manterá unha longa amizade. Aínda que vén pasar as vacacións de Nadal e o verán ao Seijo, non fixará a súa residencia en Galicia até 1917, ano en que se traslada coa súa nai, xa viúva, ao Seijo. Logo vivirá en Doroña e Viveiro. En 1922 volve á casa materna da que xa non volverá saír, excepto curtas estancias en Coruña. Illado e esquecido polos vellos amigos, morre en decembro de 1952.
En 1925 a Xunta Directiva do Casino ferrolán encarga a Belo Piñeiro a decoración da "Sala de Conversacións", coñecida popularmente como "O Acuario". As experiencias anteriores en pinturas murais lévanlle a aceptar o desafío, para o que, como primeira medida, recomenda que se cubra a superficie cun enlucido de yeso así como as vigas da sala que marcan como casetones, o nove espazos que constitúen o teito.
Paralelamente comezaría a traballar sobre os deseños do motivo principal. Para iso concibe unha ornamentación vexetal que cubrirá como unha enredadera o teito da sala, adaptándose a unha compartimentación marcada pola estrutura.
En xuño de 1925 instálase no Casino. Quizais sexa o rosetón central, nos seus motivos decorativos, o máis complexo e posiblemente ao que máis tempo lle dedicou Belo de todo o teito da sala, xa que noutros motivos inspirábase directamente nos temas orientais, hábilmente entresacados dun libro oriental de orixe xaponesa. A decoración central está feita a partir da estilización de follas de carballo e castiñeiro e demostra un traballo máis persoal e intuitivo.
Mugardos. Belo Piñeiro. Colección Caixanova.
Pero a principal manifestación do amorne do artista é a paisaxística ao óleo, así como os seus debuxos. As primeiras paisaxes teñen un marcado sabor romántico e neles o autor proxecta os seus estados de ánimo. Desta época é o cadro de grandes dimensións "Soto triste", un dos máis celebrados éxitos do artista. Usa entón unha gama cromática sobria. Máis tarde, cando se instala no Seijo, evoluciona cara ao impresionismo e vólvese máis obxectivo, máis optimista e emprega máis cor. Pinta o aire libre para "ver as cousas de golpe" plasmar no lenzo "a permanencia do cambiante" como dirían os impresionistas.
Belo Piñeiro era un gran debuxante de soltura e rapidez extraordinarias. Sempre estaba a debuxar. Gustáballe moito o debuxo ornamental e tamén fixo o que o chamaba debuxo fantástico onde deixaba voar a imaxinación. Tamén fixo pergamiños, colaborou en revistas, ilustrou contos, portadas de novelas, tivo afección pola escenografía.
O 22 de febreiro de 1942 foi designado por unanimidade Académico de número da Real Academia de "A nosa Señora do Rosario". Ademais foi designado Académico correspondente da Real Academia Galega en decembro de 1928
Entrou como oínte na Facultade de Dereito da Universidade Central (actual Universidade Complutense de Madrid), vestindo roupas masculinas, posto que na época a educación universitaria estaba vedada ás mulleres. Vestida tamén de home, Concepción participa en faladoiros políticos e literarios, loitando así contra o establecido na época para a condición feminina..
2- Marques de la Ensenada,(Zenón de Somodevilla y Bengoechea),
1- Carlos III
2- Felipe Bello Piñeiro,(1886-1952) naceu no Seijo (Mugardos), estudou Bacharelato en Ferrol, para realizar a finais de 1900 estudos de pintura na escola de Artes e Oficios da cidade.
Os profesores, vendo a facilidade que tiña, aconselláronlle que pedise o ingreso na Academia de San Fernando. Instalado en Madrid, comparte os últimos anos no centro asistindo ao estudo particular do pintor José Garnelo e Aldá; alí coñece aos irmáns Zubiarre e a Gutiérrez Solaina cos que manterá unha longa amizade. Aínda que vén pasar as vacacións de Nadal e o verán ao Seijo, non fixará a súa residencia en Galicia até 1917, ano en que se traslada coa súa nai, xa viúva, ao Seijo. Logo vivirá en Doroña e Viveiro. En 1922 volve á casa materna da que xa non volverá saír, excepto curtas estancias en Coruña. Illado e esquecido polos vellos amigos, morre en decembro de 1952.
En 1925 a Xunta Directiva do Casino ferrolán encarga a Belo Piñeiro a decoración da "Sala de Conversacións", coñecida popularmente como "O Acuario". As experiencias anteriores en pinturas murais lévanlle a aceptar o desafío, para o que, como primeira medida, recomenda que se cubra a superficie cun enlucido de yeso así como as vigas da sala que marcan como casetones, o nove espazos que constitúen o teito.
Paralelamente comezaría a traballar sobre os deseños do motivo principal. Para iso concibe unha ornamentación vexetal que cubrirá como unha enredadera o teito da sala, adaptándose a unha compartimentación marcada pola estrutura.
En xuño de 1925 instálase no Casino. Quizais sexa o rosetón central, nos seus motivos decorativos, o máis complexo e posiblemente ao que máis tempo lle dedicou Belo de todo o teito da sala, xa que noutros motivos inspirábase directamente nos temas orientais, hábilmente entresacados dun libro oriental de orixe xaponesa. A decoración central está feita a partir da estilización de follas de carballo e castiñeiro e demostra un traballo máis persoal e intuitivo.
Mugardos. Belo Piñeiro. Colección Caixanova.
Pero a principal manifestación do amorne do artista é a paisaxística ao óleo, así como os seus debuxos. As primeiras paisaxes teñen un marcado sabor romántico e neles o autor proxecta os seus estados de ánimo. Desta época é o cadro de grandes dimensións "Soto triste", un dos máis celebrados éxitos do artista. Usa entón unha gama cromática sobria. Máis tarde, cando se instala no Seijo, evoluciona cara ao impresionismo e vólvese máis obxectivo, máis optimista e emprega máis cor. Pinta o aire libre para "ver as cousas de golpe" plasmar no lenzo "a permanencia do cambiante" como dirían os impresionistas.
Belo Piñeiro era un gran debuxante de soltura e rapidez extraordinarias. Sempre estaba a debuxar. Gustáballe moito o debuxo ornamental e tamén fixo o que o chamaba debuxo fantástico onde deixaba voar a imaxinación. Tamén fixo pergamiños, colaborou en revistas, ilustrou contos, portadas de novelas, tivo afección pola escenografía.
O 22 de febreiro de 1942 foi designado por unanimidade Académico de número da Real Academia de "A nosa Señora do Rosario". Ademais foi designado Académico correspondente da Real Academia Galega en decembro de 1928
1- Benito Vicetto Pérez (Ferrol, A Coruña, 21 de maio de 1824 - Ferrol, A Coruña, 28 de maio de 1878), xornalista, historiador, dramaturgo e novelista español.
Foi militar, oficial de prisións, director da Real Casa de Moeda de Xubia e funcionario de Facenda. Destacou. sobre todo, como historiador, coa súa obra Historia de Galicia (1865). Prolífico autor literario en lingua española (na que cultivou a poesía, a novela, o teatro e o ensaio), escribiu en galego tres poemas (un romance sen título, a "Cantiga dúas Borboriños e Ti e eu", "Sono dunha noite de vrao".
Na súa poesía, xa se recrea o mundo fantástico que atoparemos posteriormente en Eduardo Pondal, e a utilización de topónimos coma se fosen nomes de personaxes lendarios (trazo que atoparemos sistematicamente no poeta de Ponteceso). Compuxo o drama "O Porteiro e o Rei", a novela caballeresca ambientada no século XIV "O Cabaleiro Verde" e outras novelas históricas como "Os Fidalgos de Monforte e Rojín Rojal" ou "O paxe dos cabelos de ouro", historias dos séculos XV e XI, respectivamente. Outras son "Os Reyes Suevos de Galicia" e "O Caballero de Calatrava". Por esta actividade novelística foi chamado por algúns "o Walter Scott de Galicia".
Vicetto dirixiu O Clamor de Galicia e Revista de Galicia e se autoconsideraba o fundador do Regionalismo; é certo que tivo moita importancia no desenvolvemento deste movemento ideolóxico nese período. Ademais, foi fundamental para o (re)nacemento da historiografía galega
2- Pombal
This obra by susete70 is licensed under a Creative Commons Reconocimiento-No comercial-Compartir bajo la misma licencia 3.0 España License.
0 comentarios:
Publicar un comentario