Todas as especies de Véspidos producen niños apergaminados onde se reproducen e protexen. Os niños son construídos anualmente; nunca son reocupados ao ano seguinte.
O proceso de fabricación do niño inclúe dúas fases, unha primeira que transcorre máis ou menos lonxe do lugar de nidificación (até 500 m), en que a avispa roe coas súas potentes mandíbulas algún material leñoso para elaborar, xunto á súa saliva, a pasta de celulosa coa que construír o avispero ou panal; e unha segunda fase na que, unha vez atopado un lugar idóneo para a nidificación, dedícase a ir dando forma ao avispero coa pasta de celulosa previamente preparada.
O niño consta dun pedúnculo ou base pola que se suxeita ao substrato, unha envoltura externa de protección (a modo de copa) e unha parte interna que inclúe as celdillas hexagonales onde se desenvolven as larvas
En todas as especies de Véspidos, só as femias fecundadas (raíñas) sobreviven ao inverno. Pasan este refuxiadas en construcións humanas ou baixo as cortizas das árbores
Na primavera, cara ao mes de marzo, abril ou maio (segundo a latitude), os invernantes reactívanse e cada femia comeza a formación dunha nova colonia
Ao principio, as colonias son bastante reducidas en canto a efectivos (10 a 15 individuos, ou menos), posto que é a raíña é a encargada de levar a cabo todas as actividades relacionadas coa produción do avispeiro e coa alimentación das larvas.
Consecuentemente, os avisperos primaverais teñen poucas celas.
As avespas defenden con enorme agresividade tanto a comida que colleitaron, especialmente a de orixe animal (que non se esqueza que vai destinada ás súas larvas, xa sexan estas fillas ou irmás)
O intruso que ouse achegarse máis da conta será severamente castigado pola picadura ou mesmo as dentadas destas. Cabe mencionar que todas as avispas femias, xa sexan raíñas ou obreiras, teñen aguillón, xa que este non é máis que o oviscapto modificado (e que xa non é usado para a posta de ovos).
Como é natural, os únicos que carecen de aguillón son os machos, estes son menos numerosos e só presentes a final do verán. O aguillón leva unhas glándulas anejas (derivadas de glándulas do sistema reprodutor) que producen un veleno moi irritante (que é unha mestura complicada de proteínas, unhas encimáticas e outras non, que varía interespecíficamente e para a que non se coñece aínda antídoto.
Por iso, a picadura das avespas resulta máis ou menos molesta, en función da zona da picadura e da sensibilidade da vítima. En casos de sensibilidade máxima poden producirse choques anafilácticos, que de non tratarse rapidamente poden chegar a ser mortais.
A diferenza do que ocorre coa picadura das abellas e abellóns (Apoideos), durante a cal o aguillón queda suxeito á pel da vítima humana e non se pode volver recuperar por parte dos insectos (polo que se desprenden del e da zona abdominal aneja), as avespas non deixan o aguillón cravado na pel do individuo atacado, e son capaces de retraerlo con facilidade.
Ademais de picar, as avispas morden con certa forza coas súas potentes mandíbulas, aínda que normalmente non lles dá tempo máis que de cravar o seu aguillón. A mordedura non adoita ter consecuencias.
0 comentarios:
Publicar un comentario